Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Η πολύτιμη συμβουλή


Ήταν μια φορά ένα παλικάρι πολύ μα πολύ λυπημένο. Βάσανα και δυστυχία είχε γνωρίσει από μικρό παιδί και οι λύπες του δεν έλεγαν να τελειώσουν.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι (Διαφορετικό)


Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα παιδάκι πολύ λυπημένο.

Ο μπαμπάς του είχε φύγει μακριά και φαίνεται πως είχε πάρα πολλές δουλειές, γιατί δεν προλάβαινε ούτε να του γράψει – και για τηλέφωνο ούτε λόγος, γιατί είχε πάει τόσο πολύ μακριά ο μπαμπάς, που ή το τηλεφώνημα στοίχιζε πάρα πολύ κι εκείνος δεν είχε τόσα χρήματα ή όταν κατάφερνε να τηλεφωνήσει ήταν βαθιά μέσα στη νύχτα και το παιδάκι κοιμόταν και δεν κατάφερνε να του μιλήσει.

Η μαμά του πάλι έλειπε σχεδόν όλη τη μέρα, γιατί έπρεπε να δουλεύει κι εκείνη πολύ για να έχουν χρήματα για να ζήσουν.



Κάθε πρωί που η μαμά άφηνε το παιδάκι στην πόρτα του σχολείου, του έδινε

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Μια Ευχή



Μια φορά και ένα καιρό, κάπου στο σήμερα, ένας κουρασμένος Έλληνας από όλα αυτά που συμβαίνουν στο τόπο μας, ο Πέτρος, κάθισε να αποστάσει στο σπίτι του. Ήταν βραδάκι και από συνήθεια άνοιξε τη τηλεόραση. Αμέσως ξεχύθηκαν οι συνηθισμένες εικόνες φόβου στα περισσότερα κανάλια και του αδιάφορου έως κακεντρεχούς κουτσομπολιού στα υπόλοιπα. Μηχανικά άλλαζε τα κανάλια ξανά και ξανά. «Φτάνει!» δεν άκουσε μια φωνή μέσα του, την αισθάνθηκε  κάπου πολύ βαθιά από μέσα του.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Το Συμπόσιο των Επτά Σοφών

Ancient-Wisdom-Naxos-Gate
Στο απόσπασμα που θα ακολουθήσει, βλέπουμε την διαλεκτική αντιπαράθεση του βασιλιά της Αιγύπτου Άμασι με τον βασιλιά της Αιθιοπίας, η οποία τίθεται προς σχολιασμό στην πνευματική ελίτ της Ελλάδος στο συμπόσιο των Επτά Σοφών. Ο Νειλόξενος είναι ο απεσταλμένος του Αιγύπτιου βασιλιά, που διαβάζει και την επιστολή.
Ο Άμασις απευθύνεται κατά κύριον λόγον εις τον Βίαν, αλλά ζητά να αναγνωσθεί η επιστολή του μπροστά σε όλους, ώστε να έχει την καλύτερη δυνατή ωφέλεια.

Πώς πήραν το όνομά τους οι νότες

Όλοι λίγο πολύ σίγουρα θα έχουμε ακούσει, από την παιδική μας ακόμα ηλικία, τις βασικές νότες ντο ρε μι, που συνοδεύουν πάντα, από τα πρώτα μας νανουρίσματα, μέχρι τα πιο αγαπημένα μας και πολυακουσμένα τραγούδια σε κάθε ηλικία... Αυτό που οι περισσότεροι από μας όμως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να σκεφτούμε είναι πως κάτι τόσο σημαντικό για τη μουσική όσο οι νότες, πηγάζει από τη θρησκευτική πίστη.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ένας μύθος της ανατολής

russian-tales
Σε μέρες περασμένες, σε μια μικρή αλλά οικονομικά ανθηρή πόλη, ζούσε ένας έμπορος που εμπορευόταν χαλιά, ελεφαντόδοντο, μπαχαρικά και ροδέλαιο. Η εξυπνάδα, η ευγένεια, η ευσέβεια και η ακεραιότητά του αλλά και ο άψογος τρόπος που διαχειριζόταν τις δουλειές του, του εξασφάλιζαν την γενική εμπιστοσύνη και εκτίμηση.
Κάποια μέρα εμφανίστηκε μια ευκαιρία για να αποκτήσει ένα μεγάλο φορτίο σκόνης χρυσού σε χαμηλή τιμή και να την μεταπωλήσει με κέρδος τόσο ψηλό που θα τριπλασίαζε την περιουσία του. Για να συγκεντρώσει όμως το ποσό που χρειαζόταν, έπρεπε να συμβάλει όχι μόνο όλα του τα χρήματα αλλά να δανειστεί κι επιπλέον να πουλήσει όλα του τα εμπορεύματα σε τιμές ευκαιρίας. Αφού μέτρησε προσεκτικά τα υπέρ και τα κατά, είδε οτι η συμφωνία ήταν επικερδής και η μόνη περίπτωση για να αποτύχει θα ήταν αν η Μοίρα στρεφόταν εναντίον του· οπότε αποφάσισε να διακινδυνεύσει όλη την περιουσία και την τύχη του στην αποστολή.
Μέσα σε μια βδομάδα έκανε όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες, χωρίς να αποκαλύψει σε κανένα μέλος τού σπιτικού του το μυστικό, όπως αρμόζει σ’ έναν οξυδερκή και προσεκτικό άνθρωπο. Τις μικρές ώρες τής νύχτας της Πέμπτης-μια ευοίωνη ώρα για όλες τις επιχειρήσεις του-είπε στον μεγαλύτερο γιό του. «Σέλωσε την φοράδα για σένα και το μουλάρι για μένα.»

Φιλία και Φιλικότητα



Ποιά είναι η πραγματική, αυθεντική φιλικότητα;

H ερώτηση που έχεις κάνει είναι πολύ περίπλοκη. Θα χρειαστεί να καταλάβεις μερικά άλλα πράγματα πριν μπορέσεις να καταλάβεις ποια είναι η πραγματική αυθεντική φιλικότητα. 
Πρώτα είναι η φιλία. 
Φιλία είναι αγάπη χωρίς καμιά βιολογική απόχρωση μέσα της. Δεν είναι η φιλία που καταλαβαίνεις συνήθως το αγόρι σου, το κορίτσι σου. Αν χρησιμοποιείς τη λέξη φίλος με οποιοδήποτε τρόπο που να σχετίζεται με τη βιολογία είναι καθαρή βλακεία. Πρόκειται για πάθιασμα και για τρέλα. Σε χρησιμοποιεί η βιολογία για αναπαραγωγικούς σκοπούς. Αν νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένος, κάνεις λάθος, πρόκειται απλώς για ορμονική έλξη. Η χημεία σου μπορεί να αλλάξει και ο έρωτάς σου να εξαφανιστεί. Απλώς μια ένεση ορμονών και ο άνδρας μπορεί να γίνει γυναίκα και η γυναίκα να γίνει άνδρας. 
Φιλία σημαίνει αγάπη χωρίς βιολογικές αποχρώσεις. 

Αλάτι, νερό και η λίμνη




Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.
Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιει.

«Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.


«Πικρή» είπε ο μαθητής.


Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.


«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.


«Το αλάτι το ένιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.


«Όχι» απάντησε ο νέος.


Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:


«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι.Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια.Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.


Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…

Πάψε να είσαι το ποτήρι.
Γίνε η λίμνη!»
Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε γινόμαστε ακόμα περισσότερο το κέντρο του κόσμου. Ο εγωισμός αυξάνεται πόσο μάλλον όταν είναι και δικαιολογημένος… Αυτό και μόνο του επιτρέπει να βγει έξω να διαδηλώσει με σημαίες και με ταμπούρλα….

Και ποιο το αποτέλεσμα;

Ο πόνος αυξάνεται διότι ως γνωστόν σε ότι εστιαζόμαστε δε συρρικνώνεται αλλά μεγεθύνεται. Όσο μικρότερο το ποτήρι, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος. Όσο πιο κοντινή η απόσταση απ’ όπου τον βιώνουμε, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.

Αν όμως βυθίσουμε τον πόνο μας στη απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και μετά κοιτάξουμε τη λίμνη από το απέναντι βουνό θα συνεχίσει να έχει την ίδια ένταση, την ίδια σημαντικότητα και το ίδιο βάθος;


Μια δοκιμή θα μας πείσει.



http://christoskokkinos.blogspot.gr

Η μοναχικότητα μοιράζεται. Η μοναξιά όχι.




Πριν μερικά χρόνια βρέθηκα να παρακολουθώ μια ταινία σε κινηματογράφο, έχοντας
πάει μόνη. Είχε αρκετό κόσμο και περίμενα ότι θα χανόμουν μέσα στο πλήθος.
Αλλά με το που μπήκα στην αίθουσα ένιωσα πως όλοι με κοίταζαν κάπως περίεργα.
Ακόμα και ο υπάλληλος στο ταμείο. Όλοι ήταν με την παρέα τους και εγώ έψαχνα
τριγύρω μήπως κάποιος ακόμα είχε την ίδια φαεινή ιδέα με εμένα να έρθει μόνος του
στην προβολή.
Μπορεί να ήταν όμως η ιδέα μου καθώς αισθανόμουν και εγώ αρκετά περίεργα που πήγα
μόνη μου σινεμά –πρώτη φορά βλέπετε.
Από τότε έχει επαναληφθεί αρκετές φορές.
Κάποιες φορές μόνη στο σινεμά.
Άλλες φορές μόνη για καφέ.
Μια φορά μόνη και σε διακοπές.
Παντού τα ίδια βλέμματα απορίας. Μα γιατί ο κόσμος απορεί τόσο όταν κάποιος είναι
μόνος του; Γιατί το βλέμμα του, εκτός από απορία, έχει και οίκτο;

Δεν απορούμε το ίδιο όταν κάποιος είναι με κόσμο αλλά κλείνεται μέσα στον μικρόκοσμο
του κινητού του, του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Δε νιώθουμε οίκτο για κάποιον που
έχει μεν παρέα, αλλά δε θέλει να έχει τη συγκεκριμένη παρέα. Προτιμάμε να
συμβιβαζόμαστε με αυτόν που είναι δίπλα μας, από το να έχουμε το θάρρος να σταθούμε
μόνοι μας απέναντι σε κάθε περίσταση. Επιλέγουμε ανούσιες στιγμές με άλλους και
από την άλλη φοβόμαστε ουσιαστικές στιγμές με τον εαυτό μας.
Ο καθένας προφανώς έχει τους λόγους του.
Ίσως ο λόγος να είναι ένας: ο φόβος της μοναξιάς.

Πρόσφατα βρέθηκα ξανά σε έναν θερινό κινηματογράφο. Δεν είχε πολύ κόσμο.
Περασμένες έντεκα. Ήμασταν πέντε άτομα όλα κι όλα. Και ο καθένας μας είχε έρθει μόνος του. Κοίταξα γύρω μου και μια έντονα θετική αύρα με πλημμύρισε.
Αλληλοκοιταχτήκαμε και αλληλοστηριχτήκαμε. Ήταν σα να λέγαμε με κλειστό στόμα:
-Ε ναι, επιτέλους, είναι η δική μας ώρα. Η ώρα να γιορτάσουμε την παρέα με τον εαυτό μας.

Σα να θέλαμε να θέσουμε τα όριά μας αλλά και σαν καταλαβαίναμε από μόνοι μας ότι
οι άλλοι έχουν όρια που οφείλουμε να σεβαστούμε, καθίσαμε ο καθένας μας σε άλλη
πλευρά του χώρου, ο ένας μακριά από τον άλλον.
Ήταν η δική μας ώρα.
Και επιτέλους είχαμε κάποιους τριγύρω που το συμμερίζονταν.
Γελάσαμε πολύ. Συγκινηθήκαμε πολύ. Αλλά περισσότερο συμπονέσαμε ο ένας τον άλλον.

Στη διάρκεια της προβολής κοιταζόμασταν και μοιραζόμασταν τα ίδια συναισθήματα.
Φεύγοντας από εκεί ένιωθα πιο δυνατή. Είχα μαζί μου την ενέργεια πέντε ανθρώπων. Ανθρώπων που άντεχαν τη μοναχικότητα του εαυτού τους και μπορούσαν να την μοιραστούν.
Το να είσαι μόνος σου δε σημαίνει πως νιώθεις και μόνος.
Γιατί όπως καταλαβαίνετε, η μοναχικότητα μοιράζεται, η μοναξιά όχι.


Ίσως η αίσθηση του «ανήκειν» και η συντροφικότητα θα έπρεπε να περνάνε αναγκαστικά
από τη μοναχικότητα.
Ίσως να αξίζει να αφήνεις τη μοναχικότητά σου όταν ο άλλος σου προσφέρει πραγματική συντροφιά. Όταν υπάρχει πραγματική «συνάντηση».
Ή ίσως να αξίζει μέσα από τη μοναχικότητα να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, πριν συναντήσεις τον άλλον, τον οποιονδήποτε άλλον.
Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού.
Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία.
Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει.
(Όσσο)


Γράφει η ψυχολόγος Ματίνα Σταθάκη


http://www.thinkingpeople.gr

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

«Το παιδί και το δελφίνι»… και άλλες ιστορίες ανείπωτης φρίκης

 Τούτη η ιστορία θα σου φανεί απίστευτη, γιατί μοιάζει με παραμύθι, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή. Μας τη διηγείται ο Πλίνιος, ένας μεγάλος σοφός που ασχολήθηκε κοντά στ΄ άλλα και με το βίο των ζώων.
"Μια φορά, λέει, στη λιμνοθάλασσα του Λοκρίνου, που ανήκε τότε την επαρχία της αρχαίας Ιταλικής Καμπανίας, ζούσαν πολλά δελφίνια. Ένα από αυτά πλησίασε μια μέρα στην ακροθαλασσιά, όπου καθόταν και ξεκουραζόταν ένα μικρό αγόρι. Το αγόρι αυτό γύριζε από το σχολείο του που βρισκόταν από την άλλη πλευρά της λιμνοθάλασσας, σε μια μικρή πόλη. Καθώς λοιπόν ήταν κουρασμένο από το δρόμο, κάθισε στην ακρολιμνιά να ξαποστάσει και ο καθαρός αέρας του άνοιξε την όρεξη. Θυμήθηκε πως του είχε περισσέψει λίγο ψωμί από το πρωινό του και κάθισε να το φάει. Ξαφνικά είδε το δελφίνι. Είχε βγάλει το κεφάλι του από τη θάλασσα και κοίταζε το παιδί τρυφερά με τα μικρά ολοστρόγγυλα μάτια του. το αγοράκι, για να παίξει, του πέταξε λίγο ψωμί κι εκείνο άνοιξε το στόμα του και το κατάπιε. 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Μοίρα μου






Μοίρα μου, μάτια ματωμένα κοιτούν τρομαγμένα πίσω από δυο σπασμένα δάχτυλα
και κρατούν τη ζωή σφιχτά, και ας πονούν....
Χείλια στεγνά, βρώμικα, που τα ξεπλένουν λίγα δάκρυα
χείλια που μόνο αναφιλητά ξεβράζουν
αναφιλητά που φέρνουν τον ήχο της τελευταίας ελπίδας.
Σιχαμενε ήχε, στο σκοινί με τη ζωή μου αγκαλιά να ακροβατώ και συ να σιγοπαίζεις και να μη σταματάς...
Γεμάτη ζωή , τι ειρωνεία!
Κορμί που τρεμοσβήνει από την πλάνη σου... την πλάνη εκείνων....
Δίπλα σε ένα ερείπιο, ακουμπισμένος σε μια ξεφλουδισμένη γωνία κοιτάς γύρω σου
Ένα κόκκινο δάκρυ κυλά στο λαιμό σου και εγώ νιώθω τόσο ανάξια τόσο τιποτένια γιατί άφησα τα τέρατα να σε πειράξουν....
Στα όνειρα σου όλα χτες ήταν γεμάτα λουλούδια και τώρα...
σε κοιτώ να ανασαίνεις βαθιά
σαν να 'θελες να ρουφήξεις τη ζωή που σου πήραν....
Ήσουν εσύ, εσύ που με τις λιγοστές σου δυνάμεις
ζωγράφισες έναν ήλιο....
Έναν ήλιο που δε θα ξαναδείς ποτέ ή που, συμφορά μου δεν είδες ποτέ.... ΕΛΕΥΘΕΡΟ
"Κρατήσου ζωή μου, σφίξε τα λερωμένα χέρια σου από το ξένο αίμα
και πλησίασε εκεί..."
Όχι ! Μη σηκώνεις τα χέρια... πονάς... το νιώθω
θες να αγγίξεις εκείνο τ' αστέρι... το ίδιο που κοίταξες χτες....
Πόσο γρήγορα αλλάζει το όνειρο....
πόσο γρήγορα γίνεσαι ίσκιος στη δική σου ζωή....
Είσαι εκεί λουλούδι μου στο χωμάτινο μαύρο στρώμα σου...
πνέοντας την αηδιαστική μυρωδιά του θανάτου....
Υπόσχομαι καημέ μου να μη σ' αφήσω ποτέ μ' αδειανά χέρια
θα γίνω μάνα για σένα, όνειρο και ελπίδα
φως στο σκοτάδι του κάθε αναστεναγμού σου
πνοή στη πνοή σου
βλέμμα στην πικρή σου ματιά....
Κρυμμένε μου πόθε, μικρή μου αυγή
σε κρατώ στην αγκαλιά μου το νιώθεις;
Γλυκέ μου άγγελε, κρύα μου χέρια... ζεστή μου καρδιά....
Μη σταματάς να κοιτάς εκείνο τ' αστέρι... το δικό μας αστέρι
Όχι πνοή μου μη κλαις, είμαι εγώ τώρα εδώ.
Ο πόνος φριχτός μα σε παρακαλώ... ζήσε
Κοιτάς πλάι ζωή μου και ένα άσπρο δάκρυσαν τη ψυχή σου
πέφτει στο σκαμμένο χώμα από τις σφαίρες....
Μικρό μου όνειρο χαμογελάς...
πόσο ζωή μου δίνεις... τι ειρωνεία...
Και έτσι καθώς ζεις την αυγή μιας ελπίδας
το φως της καθάριας σου ψυχής
σβήνει για πάντα από τα μεγάλα, τρομαγμένα
βελούδινα μάτια σου....

Μη κλαις λαχτάρα μου... ψυχή είσαι πια
σε κείνο τ' αστέρι ... δίχως όνειρα αχνά
Ουράνιο τόξο είσαι πληγή μου... λουλούδι σε κάτασπρο χώμα
ντυμένος μ' αγάπη και της αιώνιας νιότης το χρώμα....



Αφιερωμένο σ' όλα τα παιδιά του πολέμου... σ' όλες αυτές τις ψυχές που μας δίνουν το φως μας... το φως στην ψυχή μας 
και που κάποιοι βάλθηκαν να μας "τυφλώσουν".... να τυφλώσουν την καρδιά και το μυαλό μας!
Δήμητρα

http://hamomilaki.blogspot.gr

Ο βασιλιάς, τα παγώνια οι φασιανοί και ο κόκορας

Ο Κροίσος ήταν πολύ στεναχωρημένος τον τελευταίο καιρό. Ενώ ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ενώ ήταν βασιλιάς της Λυδίας και είχε δύναμη μεγάλη, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Καλά-καλά ούτε που κοιμόταν τις νύχτες. Συνέχεια σκεφτόταν πώς ήταν δυνατόν να υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο, που να μη θαυμάζει τα πλούτη και τη δύναμή του.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Σόλωνας, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, που εδώ και δυο μήνες ήταν φιλοξενούμενος στο λαμπρό του παλάτι.
Την προηγούμενη βδομάδα τον είχε πάει να δει τους αμέτρητους θησαυρούς του και τον στρατό του και τον ρώτησε:
- - Έχεις δει, σοφέ Σόλωνα, πιο πλούσιο άνθρωπο και πιο δυνατό από μένα; Έχεις γνωρίσει στη ζωή σου κάποιον πιο ευτυχισμένο;
Ο Σόλωνας, χωρίς να διστάσει καθόλου του απάντησε:
- - «Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε», δηλαδή κανέναν άνθρωπο να μη θεωρείς ευτυχισμένο, πριν να δεις το τέλος του.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Η σοφία



Μια φορά και έναν καιρό, ένας αναζητητής της αλήθειας, ο Πέτρος, μην αντέχοντας να ζει σε ένα κόσμο ψευτιάς, βίας και βασάνων αποφάσισε να φύγει από τη μεγαλούπολη που έμενε και να πάει σε ένα χωριό, να ξεφύγει πια από ένα αρρωστημένο τρόπο ζωής και να γνωρίσει τη σοφία μέσα στους απλούς ανθρώπους και τη Φύση.

Είχε διαβάσει πολλά βιβλία και είχε γνώμη και γνώση για το οτιδήποτε ωστόσο και ο ίδιος καταλάβαινε ότι κάτι του έλειπε και βαθιά μέσα του δεν είχε αυτοπεποίθηση, ήταν σίγουρος όμως για το τι δεν του άρεσε και έτσι πήρε το θάρρος και το κουράγιο να εγκαταλείψει όλα τα γνωστά.

Φτάνοντας στο χωριό, εγκαταστάθηκε σε ένα μικρό σπιτάκι, ωστόσο ήταν φτωχό το χωριό, ο Πέτρος είχε λίγα υπάρχοντα και έτσι προσπάθησε να βγάζει αρχικά τα προς το ζειν, αλλά δυσκολευόταν. Στην ανάγκη του να βγάζει ένα μεροκάματο, αναγκάστηκε να κάνει τον ξυλοκόπο, να πηγαίνει βαθιά στο δάσος, και να φέρνει καθημερινά ένα φορτίο ξύλα. Ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή αυτή η δουλειά όμως, γεμάτος ιδρώτα και εξουθενωμένος, επέστρεφε κάθε απόγευμα με το φορτίο, και ο Πέτρος δεν ήξερε πόσο ακόμα θα άντεχε να κάνει αυτή τη δουλειά, μιας και κάνοντας αυτή την κοπιαστική εργασία καθημερινά, πάλι δεν έβγαζε αυτά που έπρεπε, για να έχει ένα πιάτο φαγητό.

Του είχαν ζητήσει να φέρει ένα φορτίο Δρυός, απαγορευμένο για ξύλευση, και επειδή αυτό το ξύλο ήταν πολύτιμο, ήταν σπάνια τα δέντρα αυτά κοντά στο χωριό. Περπάτησε βαθιά στο δάσος λοιπόν ο Πέτρος και σε ένα ποταμάκι συνάντησε ένα υπέροχο μεγάλο δέντρο Δρυός, με αυτό θα έβγαζε τα αναγκαία ξύλα που του ζητήσανε, αλλά δεν ήθελε να κόψει το δέντρο αυτό. Ήταν σημαδιακό δέντρο, και απέπνεε μία ιερότητα. Ήταν απελπισμένος, έφυγε από μία άσχημη ζωή, πήγε σε ένα καλύτερο περιβάλλον, αλλά και πάλι ήταν υποχρεωμένος να κάνει πράγματα που δεν του αρέσανε. Σκέφτηκε να βάλει τέλος στη ζωή του από την απελπισία του, κλαίγοντας, αποφάσισε να δώσει λίγο χρόνο σε αυτή του την απόφαση, και τον πήρε ο ύπνος κάτω από τη Βελανιδιά.

Στον ύπνο του παρουσιάστηκε η Δρυάδα, το πνεύμα που ζούσε μέσα στη Βελανιδιά:


- «Σε ευχαριστώ Πέτρο που δεν με έκοψες, και έτσι συνεχίζω να ζω και να αντιλαμβάνομαι αυτό το κόσμο που ζεις. Θα σε βοηθήσω στο πρόβλημά σου. Για να ξεπεράσεις τη κατάστασή σου, χρειάζεσαι σοφία!»

- «Μα για αυτήν εγκατέλειψα όλα τα γνωστά, αλλά και πάλι βλέπεις δεν μπορώ ούτε ένα μεροκάματο να βγάζω….»

- «Βρες πρώτα τη σοφία! Μετά θα μπορέσεις να λύσεις όλα σου τα προβλήματα!»

- «Και που θα βρω έναν τέτοιο άνθρωπο που έχει τη σοφία;»

- «Στη κορυφή του Αγίου Όρους ζει ένας γέροντας…..»

Ο Πέτρος ξύπνησε αμέσως μετά και συνεπαρμένος από αυτό το προφητικό όνειρο, έφυγε τρέχοντας, παρατώντας τα καθημερινά, για να πάει στο Άγιο Όρος. Χρειάστηκε να περπατήσει, να ζητιανέψει, να χαθεί αρκετές φορές, άλλα συνέχισε τη προσπάθειά του. Ο νους του, του έλεγε τι βλακεία κάνεις, που πιστεύεις στα όνειρα, αλλά ο Πέτρος συνέχιζε τη κοπιαστική πορεία του για το βουνό.

Με τα πολλά κατάφερε να το βρει και με χίλιους δύο κόπους να φτάσει στη κορυφή του. Εκεί δεν συνάντησε άλλον από έναν παράξενο γέροντα, που του φάνηκε πολύ αλαφροΐσκιωτος.

- «Γέροντα, μπορείς να μου δώσεις τη σοφία;»

- «Δεν μπορώ τώρα παιδί μου, με φωνάζει η καρδερίνα μου και πρέπει να πάω….»
Ο Πέτρος ακούγοντας αυτό, αποχαιρέτησε το γέροντα και έφυγε αμέσως «Θεέ μου, σαλεμένος είναι ο παππούς….»

Μετά από εβδομάδες και από μήνες ο Πέτρος γεμάτος κακουχίες και ίσα-ίσα ζωντανός, ξαναέφτασε στο χωριό που ξεκίνησε και πήγε κατευθείαν στην ιερή βελανιδιά, έπεσε για ύπνο, και κάλεσε τη Δρυάδα.

- «Δρυάδα, με γέλασες! Με έστειλες να βρω έναν σοφό, αλλά αυτός ήταν σαλεμένος!»

- «Πέτρο, εσύ από μόνος σου αποφάσισες ότι για να βρεις τη σοφία πρέπει να βρεις έναν σοφό, και ξεκίνησες το κοπιαστικό ταξίδι σου, ενώ τη σοφία μπορείς και μόνος σου να την αποκτήσεις, αλλά ακόμα και έτσι δεν σε γέλασα, πραγματικά έφτασες στον σοφό γέροντα, αλλά ούτε που τον αναγνώρισες!»

- «Τι έκανε λέει; Τη πάτησα τόσο πολύ σαν βλάκας; Γιατί τη πάτησα; Και….. μπορείς να μου πεις πως θα βρω τη σοφία;»

- «Οι δύο ερωτήσεις σου Πέτρο, έχουν την ίδια απάντηση:

Για να βρεις τη σοφία μάθε…. πρώτα να ακούς και έπειτα να μιλάς….»



http://emmkopanakis.blogspot.gr



Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Όλα ή Τίποτα! Κι αυτό είναι δέσμευση.


Ένας Ιταλός, πολύ φτωχός, αποφάσισε να βελτιώσει την άθλια ζωή του ζητώντας βοήθεια από τον αγαπημένο του άγιο. 
Πήγαινε λοιπόν κάθε πρωί στον ναό του Αγίου Αντωνίου και τον θερμοπαρακαλούσε: «Άγιε μου Αντώνη, στείλε μου σε παρακαλώ εκατό φλουριά! Αλλά να’ ναι εκατό, γιατί αν είναι έστω 99 δεν τα θέλω!». 

Ο μαθητής και ο δάσκαλος...

                                                                Ήταν ένας σοφός δάσκαλος και ένας μαθητής του.

Επειδή τα πάντα που έλεγε στον μαθητή του ήταν τόσο σοφά θέλησε ο μαθητής να πειράξει τον δάσκαλό του και να τον πιάσει αδιάβαστο κάπου.

Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό.

Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός.

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και αφού την έκλεισε στη χούφτα του ρώτησε τον δάσκαλό του.

-Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου;

-Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου.

Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο.

Η πεταλούδα είναι μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και η δική του.

-Λοιπόν δάσκαλε , συνεχίζει ο μαθητής, είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή; ξαναρωτά ο μαθητής.

-Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας: Από το χέρι σου εξαρτάται…

Άρα η τύχη της ψυχής μας εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους.

Διότι την σωτηρία της, την κρατάμε στο χέρι μας.-



Στη σκέψη που συλλογίστηκε πως τούτα τα λόγια θα μου αρέσουν εκφράζω λευκά συναισθήματα. Και το λευκό δεν έχει το νόημα της ουδετερότητας αλλά της αγνότητας.




http://dimarath.blogspot.gr

Μια μικρή αληθινή ιστορία




Ο Μαρκ είχε γεννηθεί µε µία πολύ βαριά ασθένεια του ανοσοποιητικού συστήµατος. Ένα σύνδροµο ανεπάρκειας της άµυνας του οργανισµού, που κάποια γενετική αλλοίωση του είχε φορτώσει για πάντα.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων


Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα Χρυσά Έπη. Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε πως τα έγραψε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, καθότι γνωρίζομε πως δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.

Αυτή τη θέση έχει κρατήσει ο Ιάμβλιχος, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ο Ιεροκλής, ο Πρόκλος και ο Σιμπλίκιος. Σύμφωνα με τον σχολιασμό του Ιεροκλέους, τα εν λόγω Έπη λέγονται "Χρυσά" για να επισημανθεί ότι “περιέχουν την τελειότατη στοιχείωση της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων". Ο χρυσός, σύμφωνα πάντα με τον Ιεροκλή, είναι μέταλλο καθαρότατο, και ανώτερο από τα υπόλοιπα, διότι δεν οξειδώνεται, ενώ τα υπόλοιπα αλλοιώνονται, καθώς προσμειγνύονται με ξένα και γήινα συστατικά.

Ο Μύθος του Ερμαφρόδιτου - αποσυμβολισμός

Ο Μύθος του Ερμαφρόδιτου - αποσυμβολισμός
Ο  Ερμαφρόδιτος παρουσιάζεται στην Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία και τέχνη ως το ον που έχει ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά και των δύο φύλων.  
Ήταν  γιος του Ερμή και της Αφροδίτης τον οποίο ανέθρεψαν οι νύμφες στις σπηλιές του όρους Ίδη της Φρυγίας. Στο πρόσωπό του αντιφέγγιζε η χάρη και η ομορφιά και των δύο γονέων του, από τους οποίους πήρε και το όνομά του. Όταν έγινε δεκαπέντε χρόνων, εγκατέλειψε το βουνό όπου μεγάλωσε για να περιπλανηθεί στη Μικρά Ασία και να γνωρίσει καινούργια μέρη.  Πέρασε από πόλεις της Λυκίας, καθώς και από την Καρία, όπου σταμάτησε να ξεκουραστεί σε μια πηγή που ονομαζόταν Σαλμακίς, τα νερά της οποίας σχημάτιζαν λίμνη.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Γιατί τα αειθαλή δέντρα κρατούν τα φύλλα τους το χειμώνα




«By the moon» του Chris Hiedeman


Κάποτε, πριν πολύ πολύ καιρό, οι μέρες ήταν κρύες κι ο χειμώνας πλησίαζε γοργά. Και όλα τα πουλιά πέταξαν μακρυά στο ζεστό νότο, περιμένοντας να επιστρέψει η άνοιξη. Ένα μικρό πουλί όμως, είχε σπασμένη φτερούγα και δεν μπορούσε να πετάξει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Κοίταξε τριγύρω του, αναζητώντας ένα μέρος να το κρατήσει ζεστό. Αλλά δεν είδε τίποτε πέρα από τα δέντρα του μεγάλου δάσους.

«Ίσως τα δέντρα δεχτούν να με κρατήσουν ζεστό κατά τη διάρκεια του χειμώνα», είπε.
Έτσι προχώρησε μέχρι την άκρη του δάσους, χοροπηδώντας και φτερουγίζοντας όσο καλύτερα μπορούσε με τη σπασμένη του φτερούγα. Το πρώτο δέντρο ήταν μια λεπτόκορμη ασήμοχρωμη σημύδα.

«Όμορφη σημύδα», είπε το πουλί, «θα μου επιτρέψεις να κουρνιάσω στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη;»
«Αγαπητέ μου», είπε η σημύδα «τι είναι αυτό που ζητάς! ´Εχω να φροντίσω τα φύλλα μου κατά τη διάρκεια του χειμώνα – αυτό μου αρκεί. Φύγε μακρυά από δω.»

Το μικρό πουλί χοροπήδησε και φτερούγισε όσο καλύτερα μπορούσε με τη σπασμένη του φτερούγα, μέχρι που έφτασε στο επόμενο δέντρο. Ήταν μια θαυμαστή, μεγάλη βελανιδιά.

«Ω μεγάλη βελανιδιά », είπε το μικρό πουλί «θα μου επιτρέψεις να σταθώ στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη;»

«Αγαπητέ μου», είπε η βελανιδιά, «είναι πράγματα αυτά που ζητάς; Αν σταθείς στα κλαδιά μου όλο το χειμώνα, θα μου φας τα βελανίδια. Φύγε μακρυά από δω.»

Έτσι το μικρό πουλί χοροπήδησε και φτερούγισε με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε μέχρι που έφτασε σε μια ιτιά στην όχθη του ρέμματος.

«Αχ όμορφη ιτιά», είπε το μικρό πουλί, «θα μου επιτρέψεις να κάτσω στα ζεστά κλαδιά σου μέχρι να έρθει η άνοιξη;»

«Ε, όχι!», είπε η ιτιά, «εγώ δε μιλώ με ξένους. Φύγε μακρυά.»

Το καημένο μικρό πουλί δεν ήξερε πια που να πάει. Όμως προχώρησε παρακάτω, χοροπηδώντας και φτερουγίζοντας με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε. Εκείνη τη στιγμή το πρόσεξε ένα έλατο και του ‘πε: «Πού πας μικρό πουλί;»

«Ούτε κι εγώ γνωρίζω», είπε το πουλί. «Τα δέντρα δε δέχονται να με φιλοξενήσουν και η φτερούγα μου είναι σπασμένη και δεν μπορώ να πετάξω.»

«Μπορείς να ζήσεις σε ένα από τα κλαδιά μου», είπε το έλατο. «Ορίστε, αυτό είναι το πιο ζεστό.»

«Μπορώ να μείνω όλο το χειμώνα;»

«Ναι», είπε το έλατο. «Θα μου άρεσε να σε έχω παρέα.»

Μόλις το πεύκο που στεκόταν δίπλα στο έλατο είδε το μικρό πουλί να χοροπηδά και να φτερουγίζει με τη σπασμένη φτερούγα του όσο καλύτερα μπορούσε, του είπε: «Τα κλαδιά μου δεν είναι πολύ ζεστά, αλλά μπορώ να σε προστατέψω από τον άνεμο, γιατί είμαι μεγάλο και δυνατό.»

Έτσι το μικρό πουλί φτερούγισε (όσο καλύτερα μπορούσε) μέχρι το πιο ζεστό κλαδί του ελάτου και το πεύκο κράτησε τον άνεμο μακρυά από τη φωλιά του και όταν ο κέδρος είδε τι συνέβαινε, είπε ότι αυτός θα προσφέρει στο μικρό πουλί κάτι να τρώει κατά τη διάρκεια του χειμώνα – τους καρπούς των κλαδιών του. Τα κεδρόμηλα είναι μια πολύ καλή τροφή για τα μικρά πουλιά..
Το μικρό πουλί ένιωθε άνετα μέσα στη φωλιά του, προστατευμένο από τον άνεμο κι έχοντας ένα σωρό κεδρόμηλα για φαγητό.
Τα υπόλοιπα δέντρα στην άκρη του δάσους σχολίαζαν το ένα στο άλλο:

«Εμένα καρφάκι δεν μου καίγεται για τα ξένα πουλιά», είπε η σημύδα.

«Κι άσε που θα έπρεπε να χαραμίσω τα βελανίδια μου…», είπε η βελανιδιά.

«Κι εγώ δε μιλώ σε ξένους», συμπλήρωσε η ιτιά. Και τα τρία δέντρα κορδώθηκαν περήφανα με τον εαυτό τους.

Εκείνη τη νύχτα ο Βόρειος Άνεμος έφτασε μέχρι τα δέντρα για να παίξει. Φύσηξε τα φύλλα τους με την παγωμένη ανάσα του κι όποιο φύλλο άγγιζε, έπεφτε στο έδαφος. Ήθελε ν’ αγγίξει κάθε φύλλο του δάσους, γιατί του άρεσε να βλέπει τα δέντρα γυμνά.

«Μπορώ να αγγίξω όλα τα φύλλα;», ρώτησε τον πατέρα του, το Βασιλιά της Παγωνιάς.



«Όχι», είπε ο Βασιλιάς. «Όσα δέντρα φέρθηκαν μ’ ευγένεια στο πουλί με τη σπασμένη φτερούγα θα κρατήσουν τα φύλλα τους.»

Έτσι, ο Βόρειος Άνεμος τα άφησε στην ησυχία τους και το έλατο, το πεύκο και ο κέδρος κράτησαν όλα τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια του χειμώνα εκείνου. Κι έτσι συνεχίζει να συμβαίνει από τότε.





https://mythoplasieskiafigiseis.wordpress.com
http://etc.usf.edu

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΘE AΝΘΡΩΠΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΕΙ



Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει
και πρέπει αυτό απ' όλους ν' ακουστεί.

Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
κι' άλλοι με ματιά φαρμακερή.

Μ' ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.

Νέοι σκοτώνουν άλλοι την αγάπη τους
κι' άλλοι σαν γενούνε γέροι.

Με χέρι λαγνείας άλλοι τηνε πνίγουνε
κι' άλλοι με πλούτου χέρι.

Κι επειδή πιο γρήγορα παγώνει έτσι το κορμί,
οι πονόψυχοι σκοτώνουν με μαχαίρι.

Άλλοι για λίγο ερωτεύονται κι άλλοι για πολύ,
άλλοι τον έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.

Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε,
κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν.

Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει
όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν...




H MΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΡΕΝΤΙΝΓΚ
ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ (16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1854 – 1900)

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Η τελευταία διαδρομή......


Μόλις έφτασα στην διεύθυνση, πάτησα την κόρνα του αυτοκινήτου μου. Περίμενα μερικά λεπτά και κόρναρα ξανά. Ήταν η τελευταία κούρσα της βάρδιάς μου, οπότε σκέφτηκα να συνεχίσω την πορεία μου. Αντί να συνεχίσω όμως, σταμάτησα, περπάτησα έως την πόρτα και χτύπησα.
«Μισό λεπτό», απάντησε μια αδύναμη, ηλικιωμένη φωνή. Ακουγόταν σαν να σέρνει κάτι στο πάτωμα.  Μετά από μια μικρή παύση, η πόρτα άνοιξε και μπροστά μου στάθηκε μια γυναίκα γύρω στα 90. Φορούσε ένα φόρεμα και ένα καπέλο με πέπλο, έμοιαζε με χαρακτήρα από ταινία του 1940. Είχε δίπλα της μια μικρή τσάντα από νάιλον. Το σπίτι έμοιαζε εγκαταλειμμένο. Όλα τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με σεντόνια. Δεν υπήρχαν πουθενά ρολόγια, διακοσμητικά και γενικώς αντικείμενα. Σε μια γωνία υπήρχε ένα χαρτονένιο κουτί γεμάτο παλιές φωτογραφίες και γυαλικά.
«Θα μπορούσες να πας την τσάντα μου στο αυτοκίνητο;» είπε. Πήρα την τσάντα και την πήγα μέχρι το ταξί, έπειτα γύρισα για να τη βοηθήσω. Πιάστηκε από το χέρι μου και πήγαμε σιγά σιγά προς το ταξί.. Με ευχαριστούσε διαρκώς για την καλοσύνη μου. «Δεν κάνει τίποτα» της είπα. «Προσπαθώ απλώς να συμπεριφέρομαι στους επιβάτες μου, όπως θα ήθελα να συμπεριφέρονται στην μητέρα μου» συνέχισα,  «Είσαι τόσο καλό παιδί» είπε.
Όταν μπήκαμε στο ταξί, μου έδωσε μια διεύθυνση και με ρώτησε αν θα μπορούσαμε να πάμε μέσω του κέντρου της πόλης. Της είπα πως δεν ήταν η γρηγορότερη διαδρομή αλλά μου απάντησε πως δεν έχει πρόβλημα. «Δεν βιάζομαι, η διεύθυνση που σας έδωσα, είναι η διεύθυνση ενός ασύλου», κοίταξα στον καθρέφτη και είδα πως τα μάτια της άστραφταν και πως ήταν έτοιμη να κλάψει, «έχω χάσει όλη μου την οικογένεια», συνέχισε με μια γλυκιά και κουρασμένη φωνή. «Ο γιατρός μου, μου είπε πως δεν μου έχει μείνει πολύς χρόνος». Ακούγοντάς την έκλεισα διακριτικά το ταξίμετρο.
«Ποια διαδρομή θα θέλατε να ακολουθήσω;» την ρώτησα. Για τις επόμενες δύο ώρες οδηγούσαμε μέσα στην πόλη. Μου έδειξε το κτήριο που εργαζόταν κάποτε, μου έδειξε το σπίτι που εκείνη και ο σύζυγός της έμεναν όσο ήταν νιόπαντροι, σταματήσαμε μπροστά από ένα κατάστημα επίπλων που παλιότερα ήταν αίθουσα χορού και πήγαινε όσο ήταν νέα. Πολλές φορές μου ζήτησε να επιβραδύνω μπροστά από κάποιο κτήριο ή κάποια γωνία ενώ εκείνη κοιτούσε μέσα από το σκοτάδι, χωρίς να λέει κουβέντα.
Καθώς η πρώτη αχτίδα του ήλιου γεννιόταν από τον ορίζοντα, μου είπε απότομα «Κουράστηκα, ας πάμε τώρα»Οδηγούσαμε στη σιωπή. Όταν φτάσαμε είδαμε μπροστά μας ένα χαμηλό κτήριο, σαν μικρό αναρρωτήριο, με ένα δρομάκι που περνούσε από μια στοά.. Δύο νοσηλευτές βγήκαν έξω, και ήρθαν προς το μέρος μας. Ήταν σχολαστικοί και παρακολουθούσαν την κάθε τους κίνηση. Υπέθεσα πως την περίμεναν.
Άνοιξα το πορτμπαγκάζ και πήγα την τσάντα της μέχρι την πόρτα. Όταν έφτασα, η γυναίκα είχε ήδη καθίσει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. «Πόσο σας οφείλω;» με ρώτησε. «Τίποτα» της απάντησα. Μου είπε πως δουλεύω για να βγάλω λεφτά, και της απάντησα πως υπάρχουν και άλλοι πελάτες. Σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, έσκυψα και την αγκάλιασα. Με κράτησε σφιχτά και μου είπε πως της έδωσα μια μεγάλη χαρά, «Σε ευχαριστώ» μου είπε. Έσφιξα το χέρι της και έφυγα μέσα στο αμυδρό πρωινό φως.
Πίσω μου έκλεισε μια πόρτα, η πόρτα μιας ζωής. Δεν πήρα άλλους επιβάτες εκείνη την μέρα, οδηγούσα χωρίς προορισμό βυθισμένος στις σκέψεις μου. Για το υπόλοιπο της μέρα δεν μπορούσα καν να μιλήσω.    Σκεφτόμουν πόσο εύκολα θα μπορούσε να έχει πετύχει έναν νευρικό οδηγό, ή κάποιον που θα βιαζόταν να τελειώσει την βάρδιά του. Τι θα συνέβαινε αν είχα αρνηθεί την κούρσα ή αν είχα κορνάρει άλλη μια φορά και είχα φύγει. Κάνοντας μια φευγαλέα αναδρομή, συνειδητοποίησα πως αυτή η κούρσα ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχα κάνει στη ζωή μου. Είμαστε προγραμματισμένοι να πιστεύουμε πως οι ζωές μας περιστρέφονται γύρω από τις μεγάλες μας στιγμές. Οι μεγαλύτερες στιγμές μας όμως, συνήθως έρχονται όταν δεν τις περιμένουμε.

-Οδηγός ταξί, Νέα Υόρκη.

e-mail από Κ.Μ.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Η παραβολή του Γουό και τα δωμάτια του μαθήματος


 

Astrology.gr, Ζώδια, zodia, Η παραβολή του Γουό και τα δωμάτια του μαθήματος    
Πως ο φόβος μας στερεί την ομορφιά της ζωής
Ας θυμηθούμε το μεγαλείο της ίδιας μας της φύσης...                                                                                                                                                          

Η Μεγάλη Επίκληση και η ερμηνεία της


Astrology.gr, Ζώδια, zodia, Η Μεγάλη Επίκληση και η ερμηνεία της     
Μεγάλη Επίκληση
από τη Νία Θεοφανίδου 
Η ανθρωπότητα εξυπηρετεί μια ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στα τρία κατώτερα βασίλεια (ορυκτό, φυτικό, ζωικό) και στα ανώτερα βασίλεια. Ο άνθρωπος είναι ένας από τους κρίκους της ζωντανής αλυσίδας και παίζει ένα μεγάλο ρόλο στην εκπλήρωση του εξελικτικού σκοπού του ηλιακού συστήματος. Αν ένας πλανήτης δεν ανταποκρίνεται στο βαθμό προόδου του ηλιακού συστήματος, τότε η πλανητική ζωή λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για να προωθήσει την ανάπτυξη του πλανήτη και να αποκαταστήσει την αρμονία μέσα στο ηλιακό σύστημα.
Το σώμα της Ηλιακής Ζωής είναι ο ορατός ήλιος, μέσω του οποίου ακτινοβολεί ζωή σε κάθε άτομο του ηλιακού συστήματος.
Οι πλανήτες είναι τα κέντρα του. Υπάρχει ένας Σκοπός για όλους τους πλανήτες. Σκοπός είναι η Θέληση Του, το «Μέλλον», που σαν μεγάλος μαγνήτης δημιουργεί το ηλιακό πρότυπο προς το οποίο έλκονται όλα τα βασίλεια σε όλα τα επίπεδα.
Το κέντρο κεφαλής  του πλανήτη μας είναι η Σαμπάλλα**, ή «λευκή νήσος», ή «προπύργιο», «το Κέντρο που η θέληση του Θεού είναι γνωστή». 
Μεγάλοι Διδάσκαλοι γνωστοί ως «Φύλακες του Σχεδίου», σχηματίζουν την Ιεραρχία του πλανήτη και διδάσκουν στην ανθρωπότητα το Σχέδιο (θείο Σκοπό) το οποίο είναι συμπυκνωμένο στη Μεγάλη Επίκληση.

Η Μεγάλη Επίκληση και η ερμηνεία της
Από την εστία του Φωτός μέσα από την Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Βρισκόμαστε σε ένα εστιακό κέντρο και οραματιζόμαστε το φως που εκπορεύεται από τη Διάνοια του Θεού να διεισδύει στον πλανήτη με τη μεσολάβηση της ανθρώπινης διάνοιας. Ο νους του ανθρώπου μπορεί να είναι περιοριστικός και διαχωριστικός ή δημιουργικός και συνεκτικός. Ο δημιουργικός νους είναι το κλειδί που θα μας φέρει σε επαφή με το 5ο Βασίλειο στη φύση: την Ιεραρχία ή Βασίλειο των Ψυχών. Το φως κατέρχεται και εξαπλώνεται και εξαφανίζει τις πλάνες και το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και μέσα στο σύμπαν.

Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός* να γυρίσει στη Γη.
Οραματιζόμαστε την Καρδία του Θεού, του μεγάλου Κύριου της Αγάπης. Βλέπουμε πως η ενέργεια της αγάπης διαχέεται στις καρδιές των ανθρώπων και δημιουργεί θεμελιώδεις αλλαγές μέσα στην ανθρωπότητα. Εγκαθιδρύει σωστές ανθρώπινες σχέσεις, και φροντίζει τις ανάγκες των παιδιών, των γυναικών, και της φύσης σε όλο τον πλανήτη. Βλέπουμε ότι η αγάπη λιώνει το μίσος και την εκμετάλλευση, και σταματάει τον πόλεμο σε όλη τη Γη. Ευχόμαστε ο Χριστός* να επανεμφανιστεί στη Γη. Aυτό όμως θα συμβεί, αφού προηγουμένως οι άνθρωποι έχουν εξαντλήσει κάθε άλλη επιλογή.

Από το κέντρο που η Θέληση του Θεού είναι γνωστή
Ο Σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων.
Ο Σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Το κέντρο που η Θέληση του Θεού είναι γνωστή, είναι η Σαμπάλλα**.  Η Σοφία η Αγάπη και η Θέληση ( Δύναμη) είναι οι τρεις ιδιότητες του θείου και εκδηλώνονται σύμφωνα με τις τοπικές ανάγκες και τη γενική εικόνα της προόδου της ανθρωπότητας. Ο Σκοπός του Θεού, καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων, και δημιουργεί ένα νέο κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι εισέρχονται συνειδητά στα μυστήρια των μυήσεων και γίνονται συνεργάτες αυτού του Σκοπού. Οι μεγάλοι Διδάσκαλοι σχηματίζουν την Ιεραρχία, είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο και είναι εστιασμένοι σε διάφορα πεδία.. Διδάσκουν το μέρος του σχεδίου που είναι το επόμενο βήμα στην Ατραπό της εξέλιξης.

Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί.
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Η ανθρωπότητα - το τέταρτο Βασίλειο - είναι το κλειδί για την ανελικτική διαδικασία και τη σωστή κατανόηση του θείου Σχεδίου στον κόσμο μας. Οραματιστείτε την ανθρωπότητα σαν ένα κέντρο στο οποίο το Σχέδιο της Ιεραρχίας πραγματοποιείται και σφραγίζει την πύλη που διαμένει το κακό – το μίσος, η χωριστικότητα, ο εγωισμός ο υλισμός, ο πόλεμος, η άγνοια. Η «πύλη του κακού» μπορεί να σφραγισθεί μόνο από την ανθρωπότητα η οποία είναι μόνη, με βοηθό το Θείο Πνεύμα που είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο. Η Ιεραρχία απωθεί το κακό πίσω, στον τόπο από τον οποίο προέρχεται. Το κακό εκδηλώνεται από τα ανθρώπινα πάθη μας και μόνο αν επικαλεσθούμε τις ενέργειες του Φωτός, της Αγάπης και της Δύναμης  και έρθουν στη Γη θα καταφέρουμε να σφραγίσουμε την πύλη του.

Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη
Ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
Οι στόχοι του Σχεδίου είναι:
- Να αυξηθεί το φως σε όλες τις μορφές του και σε όλα τα επίπεδα.
- Να αυξηθεί η θεία Αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων.
- Να γίνει γνωστή η Θέληση του Θεού στον άνθρωπο για να μπορεί να ζει τη ζωή του σύμφωνα με αυτή, σε συνεχή μετουσίωση, μετασχηματισμό και μεταμόρφωση.
-Να σφραγιστεί η πύλη του κακού που δρα ενάντια στο Σχέδιο.
-Να υψωθεί η γη στον ουρανό, με όλες τις σφαίρες και δραστηριότητες της.

Καθώς λέτε αυτή τη Μεγάλη Επίκληση, οραματιστείτε όλη την ανθρωπότητα και  σκορπίστε αυτή την τριπλή ενέργεια σε όλο τον πλανήτη ώστε όλοι οι άνθρωποι, χωρίς διάκριση χρώματος και θρησκείας, να εμποτιστούν από το Φως που θα διώξει τα σκοτάδια της ψυχής τους. Προβάλετέ τη ειδικά σε άτομα, ομάδες ή έθνη που υποφέρουν.


*     με την λέξη "Χριστός" εννοούμε = αυτός που έχει πάρει το χρίσμα...
**   Σαμπάλλα: Η Σαμπάλλα (Shamballa) αντικατοπτρίζει τον χώρο της 6ης Διάστασης. Τον χώρο που υπάρχει η Συλλογική συνειδητότητα των Αναληφθέντων Διδασκάλων. Εκτός όμως από ένα χώρο υψηλής ενεργειακής δόνησης εκφράζει την αναζήτηση του ανθρώπου για επικοινωνία με τον εσωτερικό του εαυτό και την ανακάλυψη της κρυμμένης γνώσης που η λήθη την έχει κάνει να ξεχαστεί. Αυτή τη γνώση που θα σε κάνει να θυμηθείς την Θεϊκή σου Καταγωγή την αρχική σου προέλευση από τα Ουράνια Βασίλεια του Φωτός και την λαχτάρα να επιστρέψεις εκεί από όπου ξεκίνησες μετά από μια μεγάλη διαδρομή που σε εμπλούτισε με την πολυπόθητη εμπειρία. Την εμπειρία που σαν Ύπαρξη αποδέχθηκες για να εξελιχθείς και να προχωρήσεις σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας και ολοκλήρωσης.
THE SCIENCE OF MEDITATION, HAROUTIN TARKOM SARAYDARYAN