Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Η βάπτιση στον Πόντο...


Όταν το μωρό γινόταν σαράντα ημερών, ο πατέρας πήγαινε στον κουμπάρο που τους στεφάνωσε και τον ρωτούσε αν ήθελε να βαφτίσει το μωρό. Ο κουμπάρος δικαιούταν να βαφτίσει το πρώτο τους μωρό.
Για να καλέσουν τον κουμπάρο έπαιρναν μία λαμπάδα και μία πετσέτα και στέλναν τα παιδιά της οικογένειας ή συγγενικά να του πουν την ημέρα που θα γινόταν η βάφτιση. Ο κουμπάρος ψώνιζε τα βαφτιστικά του μωρού και το δώρο που θα έκανε στην μητέρα του μωρού. Δώρο ψώνιζε και η μητέρα για τον κουμπάρο.
Ένας ή δύο συγγενείς ή φίλοι πήγαιναν μ' ένα καλάθι γαρίφαλα και καλούσαν τον κόσμο δίνοντάς τους από ένα.
Ο κουμπάρος έφερνε στην εκκλησία δύο κουβάδες με ζεστό νερό για την κολυμπήθρα. Το μωρό το έφερνε στην εκκλησία κάποιος συγγενής και εκεί το έπαιρνε ο κουμπάρος αφού του έδινε λεφτά. Η μητέρα δεν πήγαινε στην εκκλησία, αλλά καθόταν στο σπίτι.
Την ώρα της βάφτισης ρίχνανε λεφτά μέσα στην κολυμπήθρα, τα οποία τα έπαιρνε πίσω αυτός που τα έριχνε.
Ο κουμπάρος έλεγε το όνομα, το οποίο δεν το ήξερε κανένας άλλος (μέχρι τότε το μωρό το φώναζαν μπέμπη-μπέμπα) και τα παιδιά έτρεχαν να πουν το όνομα στη μητέρα του μωρού. Όποιο παιδί έφτανε πρώτο του έδινε περισσότερα λεφτά απ' τα άλλα. Όταν τελείωνε η βάφτιση, σηκώνανε τον κουμπάρο ψηλά και φώναζαν "Άξιος".
Μετά δύο κορίτσια έπαιρναν το νερό της κολυμπήθρας και το έχυναν σε κάποιο καθαρό μέρος και ο κουμπάρος τα έδινε λεφτά. Αντί για μπομπονιέρες μοίραζαν στον κόσμο καραμέλες, λεφτά και μικρά σταυρουδάκια
Ο κουμπάρος πήγαινε στο σπίτι της μητέρας του μωρού και εκεί η μητέρα γονάτιζε τρεις φορές, του φιλούσε το χέρι και έπαιρνε το μωρό. Τότε ο κουμπάρος της έλεγε: "Σου παραδίνω το βαφτιστικό μου να το προσέξεις σαν τα μάτια κι απ' τη φωτιά κι από όλα τα κακά".
Ακολουθούσε το γλέντι.
Όταν ο κουμπάρος έφευγε απ' το σπίτι πήγαινε πάνω απ' τη κούνια του μωρού, το φιλούσε και του έριχνε λεφτά. Το ίδιο έκαναν και άλλοι συγγενείς.
Έτσι τέλειωνε η βάφτιση.

Ορισμός και Μέτρο Υγιούς Ανθρώπου




H ασθένεια – νόσος είναι η εκδήλωση ενός αποσυντονισμού του ατόμου από το «όλον» του. Ο αποσυντονισμός παίρνει την μορφή προτύπου (pattern) και εκφράζεται μέσω ταυτόχρονων συμπτωμάτων από το νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό (φυσικό) επίπεδο. Ερώτηση- Μήπως αντί για ασθένειες και νόσους ή συμπτώματα στην ολιστική θεραπεία να μιλάμε για πρότυπα σημείων; Τα πρότυπα σημείων θα μπορούσαν να είναι σύνολα (sets) χωροχρονικών σχέσεων μεταξύ σημείων υγείας και παθολογίας/αποσυντονισμού του ασθενή.
Η ομοιοπαθητική θεωρεί πως ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι απλά μια συνάθροιση υλικών συστατικών αλλά θεωρεί μέσα σε αυτόν την ύπαρξη μιας «ζωτικής δύναμης» η οποία τον διαπερνά, τον κατευθύνει και τον ισορροπεί τόσο σε συνθήκες υγείας όσο και ασθένειας. Ο James Tyler Kent (1849-1916), ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς ομοιοπαθητικούς, χαρακτηριστικά αναφέρει πως: «η ζωτική δύναμη είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νού, διαπερνά την υλική υπόσταση χωρίς να την αντικαθιστά, δημιουργεί τάξη στο σώμα και είναι προσαρμοστική και δημιουργική». Είναι αυτή που κατά την ομοιοπαθητική γεννά τις σκέψεις και την δημιουργικότητα, είναι σε αυτή που οφείλεται η έμπνευση.  (διάβασε επίσης Η Ασθένεια Δεν Υπάρχει)
Ο αμυντικός μηχανισμός αποτελεί εκείνη την πλευρά της ζωτικής δύναμης, η οποία εμφανίζεται και αντιδρά συγκεκριμένα στην εμφανιζόμενη ασθένεια. Επιτελεί μόνο μία από τις λειτουργίες της ζωτικής δύναμης και μπορεί να θεωρηθεί σαν το εργαλείο που χρησιμοποιεί αυτή προκειμένου να επέλθει η θεραπεία σε συνθήκες ασθένειας.
1  2
Το πρώτιστο καθήκον μιας επιστήμης που ισχυρίζεται, ότι βασικό σκοπό της έχει να επαναφέρει την υγεία, είναι να ορίσει: