Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα

Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή του Χρυσού Αιώνα της Δημοκρατίας της Ελλάδας ΜΑΣ  
Aναφέρεται εδώ η περίπτωση του πολίτη που ήθελε να γίνει βουλευτής.


Ο νόμος απαιτούσε τα  εξής:
1)  Να είναι Έλλην πολίτης
2)  Nα κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία
3)  Nα ΜΗΝ είναι κίναιδος και
 4) Να καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του κυρίου, μέχρι και τα σανδάλια που φοράει, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία.
 
Εάν τηρούνταν όλα αυτά τότε ο εν λόγω κύριος, μπορούσε να γίνει     βουλευτής.
 
Αν  ο κύριος αυτός πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα.
Αν δεν έφθανε η περιουσία του τότε έπρεπε να κατασχεθεί ΟΛΗ η περιουσία του (μέχρι και τα σανδάλια που κατεγράφησαν) και το υπόλοιπο που αδυνατεί να καλύψει να το εξοφλήσει ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ.
 
Αν ο νόμος που πρότεινε και πέρασε ο κύριος αυτός, ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα
η ποινή ήταν :  
 
AΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ !!!
5ος π.Χ. ΑΙΩΝΑΣ  --  ΧΡΥΣΟYΣ ΑΙΩΝ

Η αρχέγονη ιστορία των Ελλήνων του Πόντου!!



Πολλοί έγραψαν για τον Πόντο, για την αλησμόνητη ομορφιά του... Πολλοί μιλούν για τον Πόντο, με δάκρυα στα μάτια και αβάσταχτο πόνο στην καρδιά. Πόσα γνωρίζουμε, όμως, γι΄ αυτό το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, που επιμένει να μένει – και γιατί άραγε - εκτός των σχολικών βιβλίων;
Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού άρχισε πριν 3.000 χρόνια, με τις πρώτες ελληνικές αποικίες. Ωστόσο, αυτό που επιχειρείται, εξυπηρετώντας ανθελληνικά συμφέροντα, με την απαξίωση ή και τον αφανισμό της αρχέγονης ιστορίας των Ποντίων, είναι η παραχάραξη της ιστορίας με βίαιο και ανίερο τρόπο, καθώς και η καταστρατήγηση κάθε έννοιας απονομής Δικαιοσύνης.
Στο έργο του, «Αποσπάσματα από την Ανατολή» (1845), ο Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ περιγράφει τις επαφές του με χριστιανούς ελληνόφωνους Ποντίους, που συναντά ταξιδεύοντας τον Εύξεινο Πόντο και αποφαίνεται πως πρόκειται για «Βυζαντινούς Έλληνες», χαρακτηρίζει δε την γλώσσα τους, ως «ελληνικά της Ματσούκας» και τους περιγράφει ως ελληνόφωνους, που προσκυνούν την Παναγία Σουμελά.