Στο
Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος
ήταν ο εκ Φλωρίνης, όπως διεδίδετο μεταξύ
των Γραμματέων, καταγόμενος Συνταγματάρχης
Δ., μάλλον άσχετος με την νομική
επιστήμη, ασχολούμενος περισσότερο με
τις αποδόσεις των κτημάτων του, παρά με
την κύρια αποστολή του. Γραμματεύς δε,
ο λοχαγός Τ., που πέρα από τα
καθήκοντά του της ρουτίνας δεν έδειχνε
να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο κι’ η
τσιγκουνιά του ήταν, ίσως αναγκαστική
ή επιβεβλημένη, παροιμιώδης, π.χ. πήγαινε
κανείς γνωστός του στο γραφείο του και
χαρούμενος ψιθύριζε «θες καφέ;» κι’
αμέσως έλεγε με δυνατότερη φωνή «δεν
θες καφέ ε;» Ο επισκέπτης ακούγοντας τη
δεύτερη φράση έλεγε ένα «όχι» και
τελείωνε το ζήτημα.