Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

27. Αρραβώνας... γάμος...


Φεύγοντας από το σπίτι τα απογεύματα για το γραφείο, έβλεπα μιά κοπέλα να κεντά κάτω από τον ίσκιο ενός δένδρου στην αυλή. Τόλμησα και ρώτησα τη σπιτονοικοκυρά μου ποιά είναι η κοπέλα και μου απάντησε ότι είναι η μικρότερή της αδελφή που έμενε στο διπλανό σπίτι με κοινή αυλή. Σιγά-σιγά έμαθα όλη τη σύνθεση της οικογενείας της, τις ασχολίες των μελών και συγγενών της, τα πρόσωπά τους κ.λπ. και ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου του 1949 γυρνώντας από τη Στρατιωτική Λέσχη (ήταν το κλασικού ρυθμού τεράστιο σπίτι που ανήκε σε κάποια οικογένεια Δρίζη, με μεγάλη αυλή στην οποία μετά τη λήξη του Κ/Σ πολέμου οργανώνονταν δεξιώσεις και συνεστιάσεις κι’ οι Κοζανίτες και Κοζανίτισες χάζευαν από τα κάγκελα της αυλής ώσπου κάποτε καλύφθηκαν με καλάμια) είδα το γηραιό πατέρα της να κάθεται στην είσοδο του υπογείου, αγναντεύοντας την αυλή και τον πάνω σε ύψωμα Ι.Ν. του Αγ.Νικάνορα, στην ανοικοδόμηση του οποίου είχε κι’ αυτός συμβάλλει. Τον χαιρέτισα, του είπα ποιός είμαι και χωρίς περιστροφές του ζήτησα το χέρι της κόρης του Κλεοπάτρας. Λέγοντάς μου «την ευχή μου νάχετε» μου άπλωσε το χέρι του το οποίο φίλησα κι’ ανέβηκα στο δωμάτιό μου.